Enough for now

Dit wordt voorlopig het laatste bericht op het Reimerblog.

Een half jaar na verschijning heeft de roman zijn bestaansrecht bewezen, getuige de enthousiaste reacties van lezers en recensenten. Wanneer er een vervolg komt, of de filmversie daadwerkelijk gestalte krijgt, zal dit blog uiteraard nieuw leven ingeblazen worden. Voor het overige houd ik geïnteresseerden op de hoogte van mijn schrijversperikelen en andere activiteiten via mijn meer persoonlijk getinte ‘Incidenteel schrijversblog‘.

Nog een kleine greep uit de tot op heden verschenen reacties:

Boekenbijlage vindt Reimer een ‘boeiend verhaal’, literair ezine Tzum schrijft over een ‘levensechte roman die een uniek licht werpt op het VOC-tijdperk’, en PZC meldt in Zeeland geboekt: ‘Als een verhaal goed verteld is, neemt het je mee. In de tijd en over de wereld. Dat is precies wat de historische roman Reimer doet.’ Verder lof over de medische kant van de ‘experts’ in Medisch Contact en maar liefst viereneenhalf van de vijf te behalen sterren op recensiesite Boekenmening.nl, die het boek beoordeelde als een ‘uitstekende historische roman’.

Dat allemaal, naast een positieve aanprijzing in de Telegraaf, een stuk in de Boekenweekkrant, aandacht voor Reimer bij Boekengek, Boeken.blog, Buzzboeken, de Leestafel, Boekface, interviews met de auteur bij Ezzulia, RTV-Almere, SleutelstadFM, en nog veel meer. Dit is ook allemaal terug te vinden op de speciale Facebook Reimerpagina.

En natuurlijk, voor de allerlaatste keer: de Reimer Boektrailer! Enjoy.

Meer informatie over de roman Reimer bij de Uitgeverij. (NB Uitgeverij De Brouwerij bereidt een naamsverandering als Uitgeverij Brainbooks voor).

Liefs, Jacqueline

De ideale lezer

Jacqueline Zirkzee

Het is eigenlijk ‘not done’ wanneer een collega-schrijver, die ook nog eens bij dezelfde uitgeverij heeft gepubliceerd, je boek bespreekt, zeker niet als zijn eigen boek, De Angstjager,  een roman is waar je zelf intens van genoten hebt. Ruikt een beetje naar incest…  Toch maak ik voor schrijver en regisseur Joris van Os een uitzondering, niet alleen omdat ik blij was met zijn gunstige oordeel (mijn roman Reimer heeft al heel veel mooie recensies gehad), maar omdat hij zo goed heeft begrepen wat dit boek is, of wil zijn. Dat is het mooiste wat je als schrijver kan overkomen: een ontmoeting met je ideale lezer. Volgens mij heb ik hem gevonden! En daarom wilde ik zijn stuk hier toch een podium gunnen:

“Afgelopen week heb ik eindelijk de roman ‘Reimer’ van Jacqueline Zirkzee gelezen. Zeer indrukwekkend.

In de beginjaren van de Gouden Eeuw werkt leerling-apotheker Reimer Rijkerszoon zich gaandeweg…

View original post 452 woorden meer

Boekface fotogalerij

Je kunt een heleboel dingen doen met een boek. Als je echt lekker aan het lezen bent, duik je er helemaal in. Met een (deel van) een gezicht op de omslag levert dat hilarische taferelen op, zoals de vele mooie en grappige foto’s met boeken en mensen op het Boekfaceblog getuigen. Voor de roman Reimer werd zelfs een ‘Boekfacerace’ uitgeschreven. De prijs was een boekenpakketje met de gesigneerde Young Adultnovelle Eva’s dochter en de roman Het Heksenhuis (ook verkrijgbaar als e-boek). Vijf mensen stuurden een Reimer Boekface in. Hieronder de resultaten met v.l.n.r de Boekfaces van ‘Daan’, Desiree Janssen, Marion Thomas, Reimer (!) Janssen en Rembrandt Horree:

De keuze leek in eerste instantie moeilijk, maar ‘Daan’ wilde anoniem blijven en kon dus niet officieel meedoen, Desiree en Marion hadden weliswaar prachtige foto’s gemaakt, maar niet van de (complete) cover, en de laatste inzending was van familie van de auteur. Daarom ging de prijs (welverdiend) van de Reimer Boekface naar een andere Reimer en moeten de andere deelnemers het doen met de lof van de jury. Bedankt voor het meedoen!

Ga voor meer informatie over de roman Reimer (korte inhoud, recensies, etc.) naar de uitgeverspagina.

Zeekaak

Voor de roman Reimer heb ik me verdiept in het leven aan boord van VOC-schepen. Scheepsbeschuit of kortweg zeekaak was al van oudsher het basisvoedsel op schepen die lange reizen ondernamen. Zo’n twee weken nadat de kustlijn uit het oog verdween, was er sowieso alleen nog lang houdbaar voedsel voorhanden: gedroogd vlees of gezouten vis was er voor het gewone scheepsvolk in kleine hoeveelheden. Vers fruit, verse groenten en brood waren al gauw niet meer dan een flauwe herinnering.

Granen en peulvruchten namen veel ruimte in beslag en vereisten bewerking in de kombuis; bij slecht weer kon het vuur niet aan. Alleen scheepsbeschuit was altijd in ruime hoeveelheden voorhanden. In het plaatsje Wormer was zelfs sprake van massaproductie: meer dan honderd bakkerijen werden in de Gouden Eeuw bevoorraad door enkele tientallen korenmolens om aan de vraag naar scheepsbeschuit te voldoen.

Wie denkt dat het hier om een lekker bros ontbijtbeschuitje gaat, moet eens naar Bakker Haasnoot in Katwijk gaan voor een portie verse, authentieke dubbelgebakken scheepsbeschuit. Tot enkele uren na het afbakken zit er nog enige veerkracht in de ronde deegkoek, daarna wordt het keihard. Om het weg te krijgen moet je het ergens in dopen. In het begin van de zeventiende eeuw werd er geen koffie of thee geschonken, dus weekte men het in de soep, in bier, of water. Smaak zit er niet aan, maar het vult goed en blijft, mits droog bewaard, eindeloos lang geschikt voor consumptie.

Lees meer over het leven aan boord in Reimer, Uitgeverij de Brouwerij | Brainbooks, Maassluis 2013, 304 blz., prijs 19,95 ISBN 978-90-78905-65-3

Schrijven door te lezen

Jacqueline Zirkzee

De beste manier om goed te leren schrijven is door te lezen. Heel veel te lezen. Alleen zo ontwikkel je je gevoel voor geschreven taal: voor het ritme ervan, voor mooi, voor lelijk, voor wat werkt en wat niet. De meeste inspiratie haal je uit boeken in hetzelfde genre dat je zelf beoefent. Voor een romanschrijver bestaat die leerschool dus uit het lezen van romans.

Wat lezen betreft ben ik een veelvraat: ik lees alles wat er voorbijkomt. Dat gaat heel ver. Als ik in een vreemde stad loop, moet ik opletten dat ik niet alléén maar bezig ben met opschriften lezen. Wat dat betreft is een reis door Azië een verademing, maar dan nog zoom ik in op vertaalde uithangborden. Misschien is het mijn manier om te ontspannen. Inmiddels is bewezen dat bij het lezen je hartslag daalt; als gecertificeerde stresskip ‘moet’ ik misschien gewoon lezen om te kunnen…

View original post 190 woorden meer

Boektitel

De omslag van de roman Reimer met gepreegde titel (met relief) in goud.

Het manuscript waaraan ik inmiddels drie jaar heb gewerkt heeft nog steeds geen definitieve titel als ik in het najaar van 2012 het contract bij de uitgeverij teken, maar iedereen heeft over ‘Reimer’: de uitgever, de vormgever, de redacteur. De werktitel is dan nog Reimer Rijkerszoon, maar iedereen vindt alleen ‘Reimer’ mooier.

Ik vind het zelf wat summier en probeer titels te bedenken waar de naam in voorkomt, maar die iets meer informatie over het genre en de inhoud geven. Het voelt geforceerd. Een verklarende ondertitel, zoals iemand suggereert, is toch meer iets voor een ‘echt’ geschiedenisboek en krijgt ook gauw iets tuttigs. Ik probeer het nog een keer met een  ondertitel in de sfeer zoals  boeken die enkele eeuwen geleden hadden. Ik weet inmiddels niet meer precies hoe hij ging, maar het kwam neer op zoiets als: de lotgevallen van Reimer Rijkerszoon Eerhart, hoe hij als chirurgijn op reis ging naar Oost-Indië op zoek naar de panacee, zijn belevenissen aldaar en zijn terugkeer naar de Republiek. Het is wel grappig, maar niet praktisch in deze tijd van zoekmachines. Ik houd nog enige tijd vast aan dat ‘Rijkerszoon’ erbij, omdat het een bepaald tijdsbeeld geeft.

Terwijl ik op de uitgeverij ben, komt het ontwerpvoorstel voor de cover binnen. De uitgeefster en ik vallen allebei stil wanneer het beeld op haar grote scherm verschijnt. Niets meer aan doen, is de onmiddellijke conclusie. Er wordt later nog wat aan de lettertypes en de rangschikking van de flaptekst achterop gesleuteld, maar dat zijn kleine details. ‘Reimer’ staat er in grote letters voorop en het gezicht dat in de illustratie is verwerkt is dat van Reimer. Hoe de ontwerper dat voor elkaar heeft gekregen, met slechts een summiere omschrijving van het boek en de hoofdpersoon, is voor mij een soort wonder. Dat het boek Reimer moet heten, staat vanaf dat moment onomstotelijk vast. Ja, ik besef dat het niet een handige titel is – titels met alleen een voornaam worden in alle belangrijke blogs over het onderwerp afgeraden. Maar Reimer gaat een begrip worden. ‘Handig’ is dan geen factor van belang meer.

Reimer, Uitgeverij de Brouwerij | Brainbooks, Maassluis 2013, 304 blz., prijs 19,95 ISBN 978-90-78905-65-3

De laatste puntjes op de i

Auteur Jacqueline Zirkzee blikt terug op de tijd voor de verschijning van haar roman Reimer.

Het is eind 2012. Een dag na de ondertekening van het contract zit de uitgever om de tafel met de vormgever en moet ik een beschrijving van het boek klaar hebben, ook voor de site, die er die namiddag op staat. Ik ben gelukkig. Mijn manuscript – welke titel het gaat krijgen staat nog niet vast – heeft eindelijk een onderkomen gevonden, een waar het met respect en liefde behandeld zal worden.

Omdat ik erop gerekend had dat het boek intussen allang gepubliceerd zou zijn (zie mijn blogs Schrijversego en Zwart gat), was mijn winterreis al geboekt: van half december tot half januari, een reis door Azië met een lange break op een idyllisch eilandje in de Filippijnen, waar mijn zoon zit. Het is dus nog wat passen en meten om de planning rond te krijgen, zowel voor mij als voor mijn redacteur en de uitgever.

Als ik het commentaar over de eerste honderd bladzijden van de aan mij toegewezen redacteur krijg, is mijn eerste reactie: is dit alles? Maar we zijn er nog niet. Nadat de redacteur klaar is, neem ik samen met de uitgeefster zelf alles nog eens grondig door, deels via Skype, deels op de uitgeverij. Dan gaat een andere proeflezer het nog een keer lezen en krijg ik het bestand mee op reis. En zoals dat altijd gaat, vind ik nog een en ander aan kleine foutjes. Maar het is een werk van liefde en ik kan alleen maar blij zijn met het resultaat als ik het voor de laatste keer helemaal van begin tot einde doorlees, wat overigens geen straf is binnen een setting die nog het meest aan een Bounty-reclame doet denken.

Uiteindelijk – zoals dat meestal gaat met kennis achteraf – lijkt het erop dat alles wat er gebeurd is, nodig is geweest om dit resultaat te kunnen bereiken. Het was een lange weg, maar misschien wel een die ik moest bewandelen, voor mijzelf maar vooral voor het boek: want het is wel het meest doorwrochte verhaal dat ik ooit heb geschreven. Dankzij de mensen die het lazen en me steeds weer verder hielpen in dit proces, maar ook door het af en toe hele periodes met rust te laten er weer met een frisse blik naar te kijken – niet een keer, maar zeker vijf keer. De onzekerheid die me tot voor kort plaagde, is weg. Wat de wereld er verder ook van zal gaan vinden: ik weet dat dit een goed boek is.

Nu overal verkrijgbaar: Reimer, Uitgeverij de Brouwerij | Brainbooks, Maassluis 2013, 304 blz.,  ISBN 978-90-78905-65-3, prijs 19,95

Grijstinten

Waarom een roman over de Gouden Eeuw? Lang niet alles was er van goud. De schilderijlijsten in de regentenhuizen waren met goudverf behandeld, ja, maar het volk werkte hard voor zijn brood en bier (van drinkwater werd je namelijk doodziek). De Boekenweek van 2013 had als thema ‘gouden tijden, zwart bladzijden’ en dat vat het mooi samen. Toch gaat het dan over de extremen: de Gouden Bocht van de grachtengordel in Amsterdam versus de besognes van de gewone man en vrouw. Veel interessanter dan die zwart-wit tegenstellingen zijn de grijstinten. Niet per se 50, want dat is een ander soort boek. De roman Reimer gaat over gewone mensen, zoals u en ik, die zich – net als wij – moeten handhaven onder omstandigheden waarom ze niet hebben gevraagd. Hoe ze dat doen blijft altijd weer spannend.

Bekroning

Hoe ik aan die kennis gekomen ben, weet ik niet meer, maar ergens vlak voor de zomer van 2012 zie ik dat het Boekenweekthema van 2013 ‘Gouden tijden, zwarte bladzijden’ is, nader aangeduid als: ‘over de zon- en schaduwzijden van onze vaderlandse geschiedenis’. Dit is het gedroomde thema, waarvoor mijn verhaal over de jonge chirurgijn Reimer lijkt te zijn geschreven. Hoewel ik het romanmanuscript over de VOC na het laatste debacle in een la heb geschoven, begint het dan toch weer te kriebelen.

Ik loop mijn mogelijkheden nog eens na en ontdek met een huivering dat één van de uitgevers die me een hele tijd geleden een contractaanbieding heeft gedaan, failliet is. Er zijn nog andere opties, een heel aantal zelfs, maar ik weet niet of ik daar wel zin in heb. Ik herinner me maar één echt goed gesprek, zeker een jaar eerder. Ik heb daar verder nooit iets mee gedaan, want ik had een uitgever, en daarna dácht ik dat ik een uitgever had.

Gelukkig herinnert de uitgever zich het gesprek ook nog. Omdat ze zeker iets ziet in het aanhaken bij de Boekenweek, zal mijn manuscript met voorrang behandeld worden. Toch duurt het allemaal langer dan verwacht en ik zit op spelden. Een voor een druppelen de tussenrapporten en eindrapporten van de proeflezers binnen. Hoewel ik na de laatste herschrijfronde absoluut ben overtuigd van de kwaliteit van mijn manuscript, heb ik me na alle verwikkelingen van de afgelopen tijd toch maar weer voorbereid op een teleurstelling. De opluchting is dus groot wanneer ik voor een oriënterend gesprek over een mogelijke uitgave langs ga en we er na een uurtje praten eigenlijk al uit zijn: dit boek moet er komen!

Op 8 oktober 2012 teken ik het contract met uitgeverij De Brouwerij. Vijf maanden later is de roman Reimer er.

Reimer, Uitgeverij de Brouwerij | Brainbooks, Maassluis 2013, 304 blz., prijs 19,95 ISBN 978-90-78905-65-3

Denkpauze

Auteur Jacqueline Zirkzee blikt terug op de periode vóór de verschijning van haar roman Reimer.

Na de zomer heb ik een totaal ander boek. Dikker, gecompliceerder, maar minder warrig. Het is het indringende verhaal van één persoon en tegelijkertijd behandelt het een aantal universele thema’s. Mijn redacteur is er blij mee. We gaan er op detailniveau nog iets aan doen, en dan is het klaar. Maar dan gaat de uitgeverij reorganiseren en hoor ik eerst maandenlang niets. Later blijkt er veel meer aan de hand en ben ik terug bij af. Het voelt een beetje surrealistisch: ik heb voor mijn boek een talentvolle redacteur gewenst en een bevlogen uitgever. Dat was mijn verzoek aan het universum. Ik was er alleen vergeten bij te zeggen dat het wel makkelijk zou zijn als die twee zich onder één dak zouden bevinden.

De mare dat ik bezig ben met een nieuw boek heeft zich inmiddels verspreid. Ik ben benaderd door een agent en er liggen diverse aanbiedingen van andere uitgeverijen. Toch moet ik me even herpakken – weer is er die aarzeling, dat grote beslissingsmoment. Waar doe ik goed aan? Ik zie er ook enorm tegenop een nieuw proces in te gaan met een andere uitgever. Hoewel ik me best exhibitionistisch kan opstellen als er een boek van mij is verschenen, ben ik wat dat betreft een beetje een ‘old skool’ schrijver, in de zin dat ik mijn kindje in dit stadium eigenlijk alleen wil laten zien aan iemand in wie ik vertrouwen heb. Bij twijfel niet inhalen, zeggen ze altijd, dus schuif ik mijn dilemma even op de lange baan. Gelukkig ‘heb ik een leven’ zoals mijn zoon dat uitdrukt.

Maar het was onvermijdelijk: dit boek moest en zou er komen – Reimer verscheen in het voorjaar van 2013

Reimer, Uitgeverij de Brouwerij | Brainbooks, Maassluis 2013, 304 blz., prijs 19,95 ISBN 978-90-78905-65-3

afbeelding: beeld van Anthony Gormley in Lelystad, gezien vanaf het VOC-schip de Batavia. Deze variant op De denker van Rodin heet Exposure, maar wordt in de volksmond ook wel De poepende man genoemd. (eigen foto)